Yalnızlık

Hayatta beni en çok üzen doğru bildiğim kararlarımda veya doğruyu söylediğimde arkamda kimsenin durmayışı oldu herhalde. İnsanlara bakın böyle daha iyi olabilir dediğimde, hep biz biliyoruz, sen kendi işine bak dendi. Veya ben bunu yapacağım dediğimde yapamazsın dediler, destek olamayız dediler. Bunlar beni neden yıkmış neden üzmüş şuan daha iyi anlıyorum. Tabi insanın kendine uzaktan bakması da şart bunları görebilmek için, yoksa çok da uzaklarda değil hep başkalarını suçlayan öfkeli hallerim.

Biz hayata içerden gelen bir kudretle, bize bahşedilen bir ruhla başlıyoruz ve bu hayattan göçtüğümüzde de bizimle beraber varolduğunu sandığımız herşeyi bırakıp ruhumuzla yolculuğumuza devam ediyoruz. Peki bu hayatı yaşarken ne kadar farkındayız? Kendimizi unutup başkalarının fikirlerine bakış açılarına odaklandığımız her an, kendi fikirlerimizi küçümsediğimiz, hayallerimizi yok saydığımız her an kendimizden birşeyler eksiltiyoruz. Selam, biz de burdayız, burdaydık diyebilmek için gelmedik mi biz bu dünyaya, bir imza da biz atalım arkamızda iyi işler bırakalım ve hakiki ebedi yurda dönelim. Lise sıralarında hani üst sınıflardan kalan sıraların üzerinde kazınmış isimler vardır. Bundan ibaret değil mi sanki hayat. Geriye ismimiz ve yaptığımız işler kalacaksa, başkalarının ne dediğinden çok bizim bu dünyada ne için varolduğumuzu bulmak gerekmez mi? 

Kimseyi dinlemeyin değil demek istediğim, aksine herkesi dinleyin ama kalbinizi daha çok dinleyin, doğruyu ararken insanın vicdanının sesi daha ağır basmalı. Diğer sesleri susturamayız ama kalbimizi de bir köşede yalnız bırakmaya hakkımız yok. Kalbimizi kıranlara, bizi küçümseyenlere selam deyip yol alma vaktidir belki de elimizde kalanlarla. Elimizde kalan bazen sadece vicdanımız ve kalbimiz olabilir, maddi dünyaya ait şeyleri kaybetmiş veya hiç bulamamış da olabiliriz.

İnsanın vicdanı ve kalbiyle yol alması ne demek? Diğer insanları mutlu etmek için değil, sadece kendi nefsi için de değil, daha doğruya daha güzele ulaştıracak yollar araması, bulması belki de o yolu açması demek. Hiç yol yok ki demeyin, Rabbim öyle kapılar açar ki şaşırırsınız, insanın kendinden ümit kesmesi dünyadaki en korkunç şeylerden değil mi? Umut var, renk var, neşe var ama kimbilir hangi kapının ardında bilebilir miyiz? Zor günlerde daha çok tekrarlanması gereken bir ayet olsun dillerimizde: ''Yaptıklarına karşılık olarak, onlar için ne mutluluklar saklandığını hiç kimse bilemez.'' (Secde,17) 

Size inanmayanlar, gülüp geçenler veya destek olamam diyenleri dinleyip kalbinize, kendinize haksızlık etmeyin, en doğruyu en güzeli biz arayıp bulmalıyız bazen, ve bunun için yalnız kalmayı da göze almak gerekebilir. Biz yalnız olduğumuzu sansak da aslında öyle değil , her zaman düştüğümüzde tutan, bizi doğru yola iletmek isteyen Rabbimiz var. Kimse bizi anlamıyor, dinlemiyor, desteklemiyor sanmayalım, belki yalnız çıkacağız bu yola, ama Rabbim güzel yoldaşlar verecek kimbilir? Cemalnur Sargut hocam insan en yakınlarıyla imtihan olacak ki tekamül edebilsin diyor ve haklı. Tekamül edebilmek için onlara kızıp durmak yerine, onları selamlayıp devam etmek gerekmez mi? Yoksa nasıl yürünecek o kadar yol, nasıl varılacak hedefe? Dilerim hayatınızda güzel kapılar açılsın, herşey gönlünüzce olsun. Güzel bir parça bırakalım, okurken aynı zamanda ruhunu dinlendirmek isteyenler için: 

Bir garip yolcuyum

Bize hayatın bir yolculuk olduğunu söylediler. Fakat bu yolculuğu belediye otobüsüyle mi yoksa lüks arabamızla mı; deniz yoluyla mı yoksa uçarak mı yapacağız kimse söylememiş. Zaten yolculuğa başlarken de böyle bir seçme hakkımız yok. Yolun başında ve sonunda aynı yerdeyiz orada hemfikiriz. Ama yol boyunca ne yapacağımızı nasıl bilebiliriz? Aslında Allah yarattığı kullarına zulmetmez, ve herkesin yolunu ona kolaylaştırır. Ama biz arabamızla denizden geçemeyeceğimizi, elimizdeki otobüs kartıyla uçağa binemeyeceğimizi anlamak zorundayız. Yani haddimizi yerimizi bilmek kavramak mecburiyetindeyiz.

Hayatı çok iyi biliyoruz, çok akıllıyız tamam, ama bize verilen adrese bile navigasyonla gidiyoruz arkadaşım biraz samimiyet lütfen. Navigasyon teknolojisi yokken de sora sora gitmiyor muyduk zaten? Neden böyle olduk? Adresi yanlış tarif ettiler diye mi insanlara, hayata küstük? Hayatımızı neden yol yordam bilmeden, rehber aramadan yaşayıp karmaşıklaştırıyoruz? ''Bir bilene sor'' sözü çok uzaklarda kaldı sanki, malum herkes çok biliyor..

Gençlik diyelim, cahil cesareti diyelim insanoğlu elbet yanlış yollara sapacak ama bu demek değil ki doğru yolu bulamayacak. Çıkmaz sokakta oturup ağlamak da bir seçim tabi ki ama ömür boyu burada ağlasan, kendini parçalasan da kimse görmeyecek. Diğer seçenekleri göreyim dersen, geri dönüp yeni bir yol arayışına girebilirsin zahmet olmazsa.

Gelelim vesait olayına, işte falancanın oğlu/kızı arazi aracı aldı, benim otobüs biletim bile yok, varsa da yetersiz bakiye, nasıl gideyim gitmem gereken yerlere, varmam gereken hedeflere? Başta ne dedik varacağımız yer aynı, sen yürüyerek başla işe Allah kolaylaştırır diyeyim. Hızlı gitmen gereken yerde zaten ihtiyacın olan araç sana verilir. Demek ki şuan yürüyerek gitmen gerekiyor, demek ki yürüyebildiğin için şükretmen gerek, şuan o aşamadasın.

Söz açılmışken anlatayım içimde kalmasın; öğrencilik yıllarımda 3 araç değiştiriyorum üniversiteye gitmek için, geç kalınca hocadan fırça yedim, hocanın özel aracı ve şoförü varmış bilmiyordum. Evimin nerde olduğunu sordu, çok da uzak değil dedi, özel araçla yarım saatlik mesafeyi 3 ayrı toplu taşıma aracında, dolana dolana 1 buçuk saatte falan gidiyorum tabi ben. Her araçta binemedim, inemedim kavgası derken uzuyor da uzuyor yollar. Şimdi bu hadiseye tekrar bakınca Einstein'ın görelilik teorisini de daha iyi anlıyorum; otobüsle gidenle özel aracıyla giden kişinin zaman kavramı da aynı olmuyor. Belki rahmetli de böyle keşfetti bilemiyorum. Çok okuyan mı çok gezen mi bilir sorusuna da yanıt olsun bu hadise.

Bakış açıları farklı olsa da gerçeklik aynı aslında. Herşey bizim elimizde değil evet ama elimizdekileri iyi kullanmak bizim elimizde. Şükretmek bizim elimizde. Bu yazıyla olan yolculuğumuz da burada bitiyor, sizlere hayırlı yolculuklar, durakta inecek var! Yazının anlam ve önemini pekiştirmek için de bir şarkı bırakalım buraya:

Hayatın yükü mü geçmişin yükü mü?

Her insan geçmişinden kolaylıkla kopamaz, onu geçmişe bağlayan görünmez bağlar ileriye gitmeye çalıştıkça çekiştirir de canını yakar. Hayatın yükünü taşıdığımızı düşünürken, belki de geçmişin yüklerini, acılarını taşıyoruz sırtımızda. Çözemediğimiz her sorunla kafamız karışıyor; ileriye bakamıyor, önümüzü göremiyoruz. Geçmişin sorunları bizi hasta ediyor, umudumuzu kırıyor, başka bir yol bulmamızı, kendimize bir yol çizmemizi engelliyor bazen. Acı da olsa o bağları koparmak zorunda mıyız? Yoksa o bağlar mı bize bu hayatta ne için varolduğumuzu hatırlatan?

Ben çocukluğumda annemle babam arasındaki kavgaların dahi neden olduğunu ve nasıl sonuçlandığını hatırlayamasam da nasıl hissettiğimi çok iyi hatırlıyorum. Çok üzüldüğüm, ağlayarak uyuduğum geceler, unuttum sandığım anda tekrar canlanan sahneler... Küçük bir çocukken bile insan acıyı en derininde hissedebiliyor, sonrasında, ya onları bastırmak için iyi numarası yapıyoruz ve ciddi psikolojik rahatsızlıklar yaşıyoruz, ya da başkalarına da bu mutsuzluğu, acıyı yansıtıyoruz. Ben birinci yolu seçmiş biri olarak, dışardan güleryüzlü neşeli başarılı bir insan olmayı başardım, tabi buna başarı denirse. Çok nadiren insanlara derdimi anlatabildim, kimse anlamayacak diye düşünerek içimde sakladım çoğunu. Küfür de yesem, dayak da yesem ertesi gün gülerek başlamaya çalıştım güne. Bu gücü nerden bulduğumu bilmiyordum ama benim için en kolay yol buydu sanki, çünkü çözemeyeceğim büyük bir sorundu bu, mücadele ettiğimde daha çok üzüldüğümü hissettim. 

Tabi o zamanlar aslında herkesin kendi içinde yaraları olduğunu farkedemiyordum, bize acı çektiren insanların da bir zamanlar acı çekmiş olabileceği de aklıma gelmiyordu. İnsanın kendi ailesinden uzaklaşması çok acı olmakla beraber benim için gerekliydi. Bugün hem içimi dökmek hem de benim gibi olan insanlara yalnız değilsiniz demek için yazmak istedim. Çocuğumu büyütürken eski travmalarıma geri dönüyorum, bu kadar zor olacağını düşünmemiştim fakat yaşadığım şeyleri ona yaşatmamak için çabalarken ne çok göz yaşı döktüğümü de ben biliyorum. Evde küfür hakaret duymaması için çabalıyorum, illa ki kavga sebebiyle değil kötü sözlerin çocuğun ruh dünyasını nasıl kararttığını ben yaşadım. Başka çocukların da aile içinde şiddete, küfre maruz kalmasını asla istemiyorum. Ne yazık ki bırakın şiddeti, annesi gözünün önünde öldürülen çocuklar var ülkemizde, evlerin içinde huzur yoksa nasıl huzurlu bir toplum oluşturabiliriz? 

Uzun yıllar sonra farkettiğim birşey oldu: maddi değerlere; makama, paraya, fiziksel görünüşe verdiğimiz öncelik bizim huzurumuzu kaçıran esas meseleydi. Manevi değerlerden, inançlarımızdan, paylaşmanın hoşgörünün değerinden çok insanların mesleğine, parasına, kıyafetine, saçına başına bakmaya başladığımız an yozlaşmaya, iç huzurumuzu kaybetmeye, çevremize de yalnızca huzursuzluk vermeye başlamışız. Hırslarımızın esiri olup da çevredeki güzellikleri görmeyi, şükrü unutunca derin bir mutsuzlukla dolup en yakınlarımızı dahi karanlık bir mutsuzluk çukuruna sürüklemişiz. 

İki hamileliğimde de yaşadığım bir olayı paylaşma gereği duyuyorum bu noktada, ikisinde de normal sınırlarda kilo alan bir gebeyim bu arada, ama daha çok da alabilirdim. İlkinde eşimin yaşlı bir akrabası ''şişko'' demeyi uygun gördü, ikincisinde ise yeni tanıştığımız bir komşum ''çok şişmişsin'' dedi. Hamilelik gibi güzel bir süreçte iki söz de ne kadar boş, anlamsız ve gereksiz değil mi? Allah size bir can lütfediyor onu bedeninizde taşıyorsunuz, haliyle karnınız da, bedeniniz de genişliyor. İnsanlar ne ara bu kadar şükürsüz, ne ara bu kadar kusur arar oldu ben bilmiyorum. Ama etrafında şükredecek binlerce sebebi varken ona buna küfreden, laf sokmak için kafa yoran insanlara o kadar üzülüyorum ki. Önceden kırılırdım şuan derin derin düşünüyorum, bu kadar şükürsüz bir hayatın içinde nasıl bir cehennemde yaşıyor bu insanlar? Evet içinde büyüdüğüm ailede maddi imkanlardan çok manevi değerlerin eksikliğini hissederek acı çektim, büyüyünce farkettim ki bu değerler insanın hayatını cennet veya cehenneme çevirebiliyor. Bize insanlığımızı hatırlatan en önemli değerimiz tabiki İslam dini. Müslüman olduğunu iddia edip de dinin emir ve yasaklarından haberi olmayanları kastetmiyorum. Kuran ışığında yaşayan her kişi aslında kendi hayatını da çevresindekileri de bir cennet bahçesine dönüştürmek üzere uğraş veren kişidir. Kimisi düşmanlık eder, nankörlük eder, kimisi bu uğraşa saygı duyar hatta yardım eder. Ama sonunda herkes yaptığının karşılığını alır.

Geçmişe olan yolculuğumda rahmetli senarist yazar Ayşe Şasa'nın hayatı beni çok etkiledi, tam da Kuran'a ve İslam'a daha derin bir bakışla yaklaşırken, hayatımı değiştirmek için çabalarken derin bir acı içindeyken. Dost gördüklerim uzaklaşırken, daha huzurlu ama yalnız bir hayata geçerken anılarını anlattığı kitapları, daha derin acılar çekmiş bir kişinin rehberliğini sundu bana. Çocukluğundaki cehennemi ancak İslam'la tanıştıktan sonra tanımlayabilen, neyin eksik olduğunu ancak o zaman çözebilen rahmetli Ayşe Şasa bana kendi çocukluğumu sorgulattı. Çözemediğim sorunları aydınlatıp, yeni bir sayfa açmak için bana güç verdi. Bir ruh macerası ve Delilik ülkesinden notlar kitaplarını, psikolojik sıkıntıları olan her insana önerebilirim. Hastalığımızın adının ve tedavisinin ne olduğundan çok kaynağının neresi olduğunu bulmak benim için daha mühim. Şuan çekilen ruhsal sıkıntıların sebebinde de insana insanlığını unutturan manevi değerleri, inancı yok sayan, sadece insanın nefsine hizmet eden şeyleri sıralayabilirim. Manevi değerlerden, İslam ahlakından yoksun bir aile veya toplum düzeni kurmaya çalışmak, bana göre kendimizi çocuklarımızı gelecek nesilleri cehenneme atmak demektir hem de henüz bu dünyadayken, varın gerisini siz düşünün.